ഞാനുണ്ട്,ഞാനിപ്പോഴുമുണ്ട്...

ഉരുകുന്നു.
നടന്നുപോവുന്ന ആ പെണ്‍കുട്ടി
നടുറോട്ടില്‍ ഉരുകിയുരുകി ഒലിക്കുന്നു.
അവളുടെ പച്ചപ്പാവാട
ഉരുകിപ്പരക്കുന്നു.
നിമിഷം മുന്‍പ്
അരയ്ക്കു താഴെ ഉരുകിപ്പോയതിനാല്‍
അവള്‍
പച്ചപ്പാവാട വട്ടത്തില്‍
കൂമ്പി നില്‍ക്കുന്ന ജലപുഷ്പം.
ഇപ്പോള്‍ ഈ നിമിഷത്തില്‍
ആ പകുതിയും
ചിതറിച്ചിതറിപ്പോകുന്നു.
നടന്നു വരുന്ന മനുഷ്യരെല്ലാം
പൊടുന്നനെ അരയോളം
ഉരുകിയവരായി നിരത്തില്‍
മുറിഞ്ഞുവീഴുന്നു.
ഒഴുകിയൊഴുകി വരുന്ന ആ‍ കാറ്,
അതിനു പിന്നിലെ അസംഖ്യം കാറുകള്‍
അലിഞ്ഞലിഞ്ഞ് പോകുന്നു.
വരുന്ന വരവില്‍ത്തന്നെ
അവയുടെ തലവിളക്കുകളുടെ
വെളിച്ചങ്ങളില്‍ നിന്ന്
നിറങ്ങള്‍ ♫♫♫♫♫ എന്ന്
പറന്നുപോവുന്നു.
കെട്ടിടനിരകള്‍ അവയുടെ
നിറങ്ങളും ഘടനയും ഉപേക്ഷിച്ച
കേവലഘടനകളാവുന്നു.
അവയും
ആ ചതുരങ്ങളും ദീര്‍ഘചതുരങ്ങളും
ത്രികോണങ്ങളും വൃത്തങ്ങളും
ഇളകിപ്പറക്കുന്നു.
മങ്ങിമങ്ങിമങ്ങി മറയുന്നു.
ആളുകള്‍ വന്നിരിക്കാറുള്ള
ഈ പാര്‍ക്കിലെ
മുഴുവന്‍ ചെടികളില്‍ നിന്ന്,
മുഴുവന്‍ പൂക്കളില്‍ നിന്ന്,
മുഴുവന്‍ പൂമ്പാറ്റകളില്‍ നിന്ന്
അവയുടെ നിറങ്ങള്‍ ഇറങ്ങിപ്പോവുന്നു.
ആകൃതികള്‍ മാത്രം അവശേഷിപ്പിച്ച്
ദ്രവ്യം അതിന്റെ പാട്ടിനു പോവുന്നു.
സുതാര്യതയുടെ ഒരു കടല്‍.
തിരകളുടെ തുമ്പുകളിലെങ്ങാനും
ബോധത്തിന്റെ മീനുകള്‍ കണ്ടേക്കാം

വിദൂരതിയില്‍ നിന്ന് തുടങ്ങിയ ഉരുക്കം
എല്ലാം തകര്‍ത്ത്
ഞാനിരിക്കുന്ന ഈ ഹോട്ടലിനെ സമീപിക്കുന്നു.
എനിക്ക് ചായ അടിക്കുന്ന
ആ മനുഷ്യന്‍ നിന്ന നില്പില്‍
അലിഞ്ഞലിഞ്ഞു പോവുന്നു.
മുന്നിലെ എല്ലാ മേശകളും
ആളുകളും ഉരുകിയുരുകി മായുന്നു.
ഈ മേശപ്പുറത്തുവെച്ച എന്റെ വിരലുകള്‍
ഒരു നിറവുമില്ലാത്ത
ഒരു മണവുമില്ലാത്ത
അഞ്ചുനദികളായി വിരലറ്റങ്ങളില്‍ നിന്ന്
പൊട്ടിപ്പുറപ്പെട്ട് ഒഴുകുന്നു.
ഇളകുന്ന വെള്ളത്തിലെ
തെങ്ങിന്‍ നിഴലുപോലെ
ഉടയുന്നു,
ചിതറുന്നു,
മായുന്നു.
ഞാനുണ്ട്,
ഞാനിപ്പോഴുമുണ്ട്...