ഒരു കല്പറ്റക്കവിതയെപ്പറ്റി

ശ്രദ്ധേയനായ നിരൂപകനും കവിയുമാണ് കല്പറ്റ നാരായണന്‍ ‍‍. കാവ്യനിരൂപണത്തിലും കവിതാരചനയിലും അദ്ദേഹത്തിനു സ്വന്തമായ ധാരണകളുണ്ട്. അദ്ദേഹത്തിന്റെ കവിതകള്‍ പലതും എനിക്ക് ഇഷ്ടവുമാണ്. ഞാന്‍ ഇവിടെ ഉന്നയിക്കാന്‍ ശ്രമിക്കുന്ന ഒരു പ്രശ്നം ഒട്ടും വ്യക്തിപരമല്ല എന്നു സൂചിപ്പിക്കാനാണ് ഇത്രയും പറഞ്ഞത്.

കല്പറ്റ നാരായണന്റെ ഒരു കവിത:

ഒളിച്ചിരുപ്പ്

എന്റെ മുറിയില്‍‌
ഞാനിരിക്കുന്നതിനു പിറകില്‍‌
ഒളിച്ചിരിക്കാന്‍‌ വന്ന
വിരുന്നുകാരി പെണ്‍കുട്ടി
നേരം ചെല്ലുന്തോറും ഉത്സാഹവതിയായി.
ആര്‍‌ക്കുമവളെ കണ്ടെത്താനാവില്ല.
അവള്‍ക്ക് ചിരി പൊരുപ്പിക്കാനാവുന്നില്ല.
എത്ര അവിചാരിതമായ സ്ഥലത്താണവള്‍.
പക്ഷെ
അവളുടെ പുതിയ കൂട്ടുകാര്‍
അവള്‍ ഒളിച്ചിരിക്കുന്ന കാര്യം തന്നെ മറന്നു.
അവള്‍ വന്നത് തന്നെ മറന്നു
അവര്‍ ഏതോ പുതിയ കളിയില്‍.
എത്ര അവിചാരിതമായ
സ്ഥലത്താണവള്‍.

ഇനി ലോര്‍ണാ ക്രോസിയറുടെ ഒരു കവിത.

The Game

So many conversations between
the tall grass and the wind.
A child hides in that sound,
hunched small
as a rabbit, knees tucked
to her chest, head on knees,
yet shes not asleep.

She is waiting with patience
I long had forgotten,
hair wild with grass seeds,
skin silvery with dust.

It was my brother's game.
He was the one who counted,
and I, seven years younger,
the one who hid.

When I ran from the yard,
he found his gang of friends
and played kick-the-can
or caught soft spotted frogs
at the creek so summer-slow,
who can blame him?

As darkness fell,
from the kitchen door
someone always called my name.
He was there before me
at the supper table;
milk in his glass
and along his upper lip
glowing like moonlight.
You're so good at that, he'd say,
I couldn't find you.

Now I wade through
hip-high bearded grass
to where she sits so still,
lay my larger hand
upon my shoulder.

Above the wind I say,
You're it,
then kneel beside her
and with the patience
that has lived so long in this body,
clean the dirt from her nose and mouth,
separate the golden speargrass from her hair.

ഒരു സ്ത്രീ നീളന്‍‌പുല്ലുകളും കാറ്റും തമ്മില്‍ സംവദിക്കുന്നത് ആസ്വദിച്ചു നടക്കുമ്പോള്‍ ആ പുല്ലിനിടയില്‍ ഒരു പെണ്‍കുട്ടി ഒളിച്ചിരിക്കുന്നതു കാണുന്നു. അവര്‍ പെട്ടെന്നു തന്റെ ചെറുപ്പകാലത്തെ ഒരു ഒളിച്ചുകളിയെപ്പറ്റി ഓര്‍ക്കുന്നു. അന്നു ജ്യേഷ്ഠനാണ് എണ്ണിയിരുന്നത്. താന്‍ ഒളിക്കും. താന്‍ ഒളിക്കാന്‍ പോകുമ്പോള്‍ ജ്യേഷ്ഠന്‍ കൂട്ടുകാരെ കാണും. ഈ കളിവിട്ട് ജ്യേഷ്ഠന്‍ അവരോടൊത്തു മറ്റെന്തെങ്കിലും കളിക്കാനോ തവള പിടിക്കനോ പോകും. ഇരുട്ടുവീഴുമ്പോള്‍ അടുക്കളവാതില്‍ക്കല്‍നിന്ന് ആരെങ്കിലും വിളിക്കുമ്പോഴാകും താന്‍ വീട്ടിലെത്തുക. അപ്പോള്‍ അത്താഴമേശയില്‍ തന്നെക്കാള്‍മുന്നേ ജ്യേഷ്ഠന്‍ എത്തിയിട്ടുണ്ടാകും. തന്റെ മുന്നിലൊളിച്ച പെണ്‍കുട്ടി താന്‍‌തന്നെയാണെന്ന തിരിച്ചറിവില്‍ ആ സ്ത്രീ അവളെ വാത്സല്യത്തോടെ ഓമനിക്കുന്നു.
‘ഗയിം’ എന്ന കവിതയുടെ ഒരു വായനാനുഭവമാണ് കല്പറ്റയുടെ കവിതയിലുള്ളത്.

സാഹിത്യമോഷണം എന്ന ആരോപണമല്ല എനിക്കിവിടെ ഉന്നയിക്കാനുള്ളത്. ഒറ്റ നിരീക്ഷണത്തെയോ ഒരു ഇമേജിനെയോ മാത്രം അടിസ്ഥാനപ്പെടുത്തുന്ന കവിത, ഇത്തരത്തില്‍ കാലക്രമത്തില്‍ മുന്‍പുതന്നെ എഴുതപ്പെട്ട മറ്റൊരു കവിതയുടെ വായനയിലൂടെ സ്വയം റദ്ദു ചെയ്യപ്പെടുന്നു. കവിതയ്ക്ക് രൂപത്തിലും ഉള്ളടക്കത്തിലും സാധ്യമായ വിവിധമാനങ്ങളെ ഉപേക്ഷിക്കുന്ന പുതുകവിതയിലെ ഒരു പ്രബലമായ പ്രവണതയെപ്പറ്റി സംശയങ്ങള്‍ ബലപ്പെടുത്തുന്നു. കവിതയെ സംബന്ധിച്ചുള്ള നിരീക്ഷണങ്ങളും മറ്റു ഭാഷകളിലെ നിരവധി കവിതകളും പുസ്തകങ്ങളിലൂടെയും ഇന്റര്‍‌നെറ്റിലൂടെയും ലഭ്യമായ ഈ പുതിയ കാലത്ത് ഒറ്റയൊറ്റ നിരീക്ഷണങ്ങളുടെയും ഒറ്റയൊറ്റ ഇമേജുകളുടെയും സാംഗത്യം ഏതു സമയത്തും ഇത്തരത്തില്‍‌ ഇല്ലാതാക്കപ്പെടാം എന്ന മുന്നറിയിപ്പു നല്കുന്നു. രൂപത്തിലും ഉള്ളടക്കത്തിലുമുള്ള എത്രയോ സാധ്യതകള്‍ വേണ്ടെന്നുവച്ചാണ് ഇത്തരം കവിതകള് സങ്കീര്‍ണമായ ഒരു കാലത്തിന്റെ ആവിഷ്കാരമെന്ന നിലയില് ആഘോഷിക്കപ്പെടുന്നതെന്ന് അമ്പരപ്പോടെ ഓര്‍ത്തുപോകുന്നു. മറ്റുള്ളവരുടെ കവിതകളെക്കുറിച്ചു സംസാരിക്കുമ്പോള് കര്‍ശനമായ കാവ്യനിരീക്ഷണങ്ങള്‍ മുന്നോട്ടുവയ്ക്കാറുള്ള കല്പറ്റ മാഷിന് എന്റെ ഉത്കണ്ഠകള്‍ സഹിഷ്ണുതയോടെ മനസ്സിലാക്കാനാവും എന്ന് എനിക്കുറപ്പുണ്ട്.