മരണം

ഒരിയ്ക്കലേ ഞങ്ങളൊന്നു

ശ്രമിച്ചുളളൂ കവിതയ്ക്കായ്‌

ഉടന്‍ തന്നെ വിരല്‍ത്തുമ്പില്‍

പൊടിഞ്ഞു ചോര

വെളുത്തൊരു താളില്‍ വെട്ടും

തിരുത്തുമായ്‌ മുന്നേറുമ്പോള്‍

നിലത്തൊരു വാക്കു വീണു

മരിച്ചു പോയി

കവികളെ പുറത്താക്കി

കതകുകളടയ്ക്കുകെ-

ന്നലറിയ ശബ്ദം പോലും

കവിതയായി

പുറത്തൊരു കവിയുണ്ട്‌

മഴയത്തു നനഞ്ഞൊട്ടി-

യിരിക്കുന്നെന്നാരോ വന്നു

പറഞ്ഞു പണ്ട്‌

നടന്നിട്ടും നടന്നിട്ടും

പുറത്തുഞ്ഞാനെത്തുന്നില്ല,

കവിയേയും കാണാനില്ല,

കവിത മാത്രം

മുഴങ്ങുന്നു നിരന്തരം

ചെവിയ്ക്കുളളില്‍ അതില്‍പ്പിന്നെ

പുറത്തു നിന്നൊന്നും കേട്ടാ-

ലറിയാതായി

കവിയ്ക്കൊന്നേ അറിയേണ്ടു

അകത്തെങ്ങോ പുകയുന്ന

ചിതത്തീയിലെരിക്കേണ്ട

പദങ്ങള്‍ മാത്രം

കവിതയ്ക്കോ പക്ഷേ വീണ്ടും

ജനിയ്ക്കണം ജീവിയ്ക്കണം

ഉണങ്ങാത്ത നിറുകയും

മുറിവും പേറി

പഴുപ്പിച്ചുവിളക്കിയ

വരികള്‍ക്കുമീതേകൂകി

തിമിര്‍ത്തുകൊണ്ടാരൊക്കെയോ

കടന്നുപോയി

പുലര്‍ച്ചയ്ക്കുമുമ്പേ ചെല്ലാം

ഉരുക്കുപാളത്തില്‍ വീണ്ടും

തല ചേര്‍ക്കാം ചെവിയോര്‍ക്കാം

മരണം കേള്‍ക്കാം

*ഭാഷാപോഷിണിയില്‍ പ്രസിദ്ധീകരിച്ചത്‌